Choróbsko (nie tylko) XXI wieku - KOMPLEKSY!

              Podobno każdy człowiek je ma. Kiedy ktoś twierdzi inaczej, próbuje mu się wyperswadować, że, albo kłamie, albo pewnie sobie ich nie uświadomił, bo przecież nikt nie może być doskonały.

Jaki jest ich cel, patrząc z praktycznego punktu widzenia? Ano są całkowicie niepotrzebne, zupełnie jak wyrostek robaczkowy, czy migdałki, ale zamiast je wyciąć, jak wyżej wymienione organy, pielęgnujemy je, by stawały się coraz większe, a tym samym bardziej nas denerwowały. O czym mowa? Mowa o naszych wrogach na drodze do akceptowania się – o kompleksach. Jest ich tak wiele rodzajów, jak wielu ludzi nosi nasza piękna planeta.

Skąd się biorą? Po co nam one? Czy możliwe jest, by w ogóle ich nie mieć, bądź się ich w końcu pozbyć?

               Kompleks to pewna wrażliwa sfera dotycząca naszej osoby. Ta sfera może dotyczyć naszej fizyczności, naszego charakteru, umiejętności, czy jakiegokolwiek innego aspektu życia. Kompleks to nie umiejętność pogodzenia się z rzeczywistością. Im skrzętniej go ukrywamy, tym mocniej odbije się na naszej psychice, gdy ktoś go wyciągnie na światło dzienne. Stąd przewrażliwienie na jego punkcie, które charakteryzuje jego właściciela.

Jeśli jesteś mężczyzną, nie oceniaj więc kobiet żadnymi skalami, cyferkami. Każda kobieta jest wyjątkowa! Video na ten temat - click.

               Teraz ważne pytanie. Kiedy pojawia się kompleks? Zamknijmy oczy i pomyślmy przez chwile nad tym, analizując przeszłość ( jeśli nie masz kompleksów – w co szczerze wierze! – nie musisz tego robić). Czy kiedy byłeś w szkole podstawowej uważałeś, że masz mało męski zarost? Albo kiedy chodziłaś do przedszkola, miałaś wrażenie, że masz za małe piersi? Odpowiedź znasz. Brzmi ona NIE. Dlaczego podaje tu tak transparentne przykłady?

Bo to pierwszy aspekt kompleksu – są one różne, na różnych etapach naszej egzystencji. Chłopcu broda do niczego nie jest potrzeba, więc nie zaprząta mu ona głowy, tak samo jak nie występuje problem braku piersi u małej dziewczynki.

Możemy się więc go nabawić, kiedy jesteśmy w grupie docelowej jakiegoś wymagania. „Posiadaj kaloryfer na swoim brzuchu!”- krzyczą reklamy siłowni skierowane do dorosłych mężczyzn. „Musisz mieć lalkę, która płacze w ośmiu językach!” – twierdzą producenci zabawek, szepczący swój przekaz do małych dzieci. Kompleksy mają swój target – ale są i kompleksy uniwersalne. To, że nie są one permanentne – od urodzenia do śmierci - świadczy tylko o ich abstrakcji.

               Czy zauważyłeś, że często zdarza się, że znamy kogoś kto ma cechę, którą MY uważamy za powód do posiadania na tym punkcie kompleksu, ale osoba ta w ogóle nie ma z tym problemu, nie przejmuję się tym? Dlaczego?

Tu witamy się z kolejnym, drugim, aspektem kompleksu: Porównywaniem się do… 

Czy mógłby istnieć kompleks spowodowany nieśmiałością, jeśli nigdy byśmy nie wyszli z domu? Raczej nie, bo nie mielibyśmy punku odniesienia – co jest śmiałością, a co nią nie jest. Czy dziewczyna mogłaby mieć kompleks z powodu braku posiadania markowych ubrań, jeśli by nie widziała ich reklam, koleżanek noszących je na sobie? W to również powątpiewam. Kompleks pojawia się bowiem wtedy gdy myślimy: „Powinienem mieć to i to, bo inni to mają, bo ktoś powiedział, że powinienem to mieć lub nie”. Jeśli jednak „tego” nie mamy, albo nie wyglądamy w określony sposób, albo nie zachowujemy się tak ,a nie inaczej, to pojawia się dysonans. Wzorzec został w Tobie tak silnie zaszczepiony, że po pierwsze myślisz, że to Ty go stworzyłeś, a po drugie, kiedy do niego nie pasujesz pojawia się wewnętrzny konflikt. Pojawia się uczucie rozgoryczenia: „Dlaczego wyglądam tak, a nie jak kobieta z czasopisma?”, „Czemu nie mam takiego samochodu, jak mój przyjaciel?” – bowiem gdybyś nie widział o istnieniu takiego samochodu, czy nie czytała czasopism z wyretuszowanymi fotografiami ( miałem styczność z fotografami i retuszerami, których efekty są niesamowite, nawet jeśli wydaje nam się, że zdjęcie jest nie dotknięte programem komputerowym) nie miałabyś odniesienia, a tym samym nie porównywałabyś się do kogoś, kto „to coś” ma lub wygląda w określony sposób.

Ale ucieknijmy lekkim truchtem od reklam i konsumpcjonizmu. Bowiem porównujemy się też do mężczyzn/ kobiet na ulicy, do naszych znajomych ze szkół, z pracy. Tu mechanizm jest identyczny. Kompleks pojawi się tylko wtedy gdy zaczniemy się porównywać.

Jesteś jedynym swoim egzemplarzem, wyglądasz tak, jak wyglądasz, uczysz się nowych umiejętności troszkę wolniej niż inni etc., ale to TY! Taki już jesteś. Gdyby samochody mogły mówić to już słyszę jak nowe Ferrari przyjeżdża do salonu samochodowego i wypłakuje się w ramię sprzedawcy, bo to nowe Porsche jest szybsze, bo ma wyższy moment obrotowy. Sprzedawca mógłby powiedzieć, że i tak jesteś świetnym samochodem, ale biedne auto podniosło by jeszcze większy lament twierdząc, że to nie ma znaczenia, że liczy się tylko prędkość maksymalna.

Gdybyś urodziła się na  bezludnej wyspie z krzywym nosem, to ów nos nie byłby krzywy, nie byłoby problemu do momentu gdybyś nie spotkała innych ludzi, którzy mają „inne nosy” – proste. Dopiero wtedy mogłabyś stwierdzić, po porównaniu się z innymi, że Twój jest...krzywy? Ja osobiście uważam, że Justyna Steczkowska jest piękna, nie pomimo, tylko dzięki swojemu nosowi.

Pytam się więc: KTO POWIEDZIAŁ CO JEST DOBRE!? Bądź sam dla siebie wyznacznikiem. Bądź genialnym samochodem w swojej klasie. Oczywiście stawanie się lepszym jest ważne, nie można przecież spocząć na laurach. Odpowiedz jednak sobie najpierw na pytanie: czego TY chcesz, a czego nie masz zamiaru tolerować. Bowiem dowiedzenie się tego, czego w życiu nie chcemy, oszczędza nam tyle samo czasu, co zdobycie wiedzy na temat tego, czego pragniemy.

               Japonia. Kraj kwitnącej wiśni. Piękny, uspokajający krajobraz, a w oddali malutki budynek – sala gimnastyczna. Zza jej drzwi dobiegają odgłosy najprzystojniejszych i najbardziej pożądanych mężczyzn tego kraju – sumitów. Nie jakichś gibkich karateków czy judoków, ale otyłych mężczyzn pochłaniających dziennie wiele tysięcy kalorii.

Teraz Czarny Ląd i ozdoby ciała będące drewnianymi kołami wsadzanymi sobie przez tamtejsze kobiety w wargi. Czy to seksowne dla europejczyka, tak jak dla afrykańskiego mężczyzny? Nie. Ale tamtejsze kobiety to mało obchodzi.

Zmierzam do tego – o ile sam już na to nie wpadłeś – że kompleks jest subiektywny. Pełni rolę kulturową. Jest odpowiedzią na konwenans, który obowiązuje tylko tu, teraz. Nie ma bowiem obiektywnego wzorca piękna. To co dziś jest piękne, jutro może już takie nie być i na odwrót. Nie było słownikowej definicji, co to znaczy dobrze grać na gitarze – a nawet jeśli by była w latach przed rokiem 1969, to Jimi Hndrix z pewnością by się w niej nie zmieścił. Ale czy to powoduje, że był złym gitarzystą? Wykluczone. On miał swój styl, gitara go wyrażała, to on stworzył zasady, a nie podlegał obowiązującym. Bądź jak on, bądź prekursorem.

Dziewczyna która wygląda podobnie do Kate Moss, a wcześniej by jej nie widziała i nie znała by wiedzy na temat tego, że ów modelka jest ikoną piękna (ja się jednak nie daje przekonać) mogłaby się sobie nie podobać, bo „standardy” są inne. Kiedy jednak widzi kogoś kto nagina te standardy i sam siebie określa, to zaczyna się akceptować. Ale czy musimy czekać na takiego kogoś? Czy nie możemy sami być jak Jimi czy Kate?

               W ostatnich zdaniach użyłem nie bez powodu słowa akceptować, a nie, tolerować. Tolerancja zakłada, że coś się nam nie podoba, ale tolerujemy to z jakiegoś powodu – definicja bardzo zbliżona do definicji kompleksu, bowiem nie lubimy czegoś, ale co począć? – jakoś trzeba z tym bagażem żyć. A stąd już bardzo blisko do nie tolerancji. Świadomie więc napisałem o akceptacji, którą jak znajdziemy dla siebie, odkryjemy się na nowo. Akceptacja, nie tolerancja! A czy Ty widzisz różnicę?

Witaj Czytelniku! Jeśli podobają Ci się znajdujące się tu teksty, to zapraszam do komentowania, udostępniania na fb,  lajkowania. Więcej czytelników, więcej tekstów, więcej frajdy. Pozdrawiam